Bija ime, Bukuria…

Letra vajzës pjesa 1 (përktheu nga turqishtja E.M)

Vajza ime e dashur,
Do të fillosh t’i lexosh këto letra në moshën katërmbëdhjetë – pesëmbëdhjetë vjeç. Kur të fillosh të shndërrohesh në një grua. Ndërsa lexon, do ta kuptosh.

Ti ,e dashura ime, mund të mendosh pse nuk fillova duke thënë: “Vajza ime e bukur”. Ndërsa nënat e mikeshave të tua i përkëdhelin vajzat e tyre me këto fjalë, ti mund të pyesësh veten pse nëna jote nuk të quan “vajza ime e bukur”.

Më lejo të shkoj direkt këtu. Që të mos përziesh bukurinë me dashurinë. Mos thuaj, “Më duan sepse jam e bukur”. Mos thuaj, “Unë jam e dashur, jam e dëshirueshme, sepse jam e bukur”. Mos mendo, “E bukur, atëherë duhet të më duan”. Të mos e pranosh idenë e “Unë duhet të jem e bukur për t’u dashur, nëse nuk jam e bukur nuk do të më duan.”

Tani unë nuk do të të them se “bukuria nuk ka rëndësi”, që “ ka gjëra më të rëndësishme në jetë sesa bukuria “,” bukuria nuk kalon kudo “,” bukuria është e përkohshme “.

Për një qenie njerëzore, veçanërisht për një grua, është e rëndësishme të jesh e bukur, të dukesh bukur, të shihesh e bukur. Nuk ka asnjë pikë për të mohuar këto fakte. A ke parë ndonjëherë dikë që i kanë thënë “sa e bukur” të mos ketë një buzëqeshje të madhe të përhapur në fytyrën?” Nëse ke parë, shiko në sytë e saj herën tjetër.

Por unë nuk jam e interesuar të “jesh” por të “ndjehesh” e bukur ,d.m.th., të pëlqesh veten”. Do të doja ta kuptoje këtë. Ose nuk mund të ndjehesh kurrë bukur nëse nuk e pëlqen veten, edhe nëse je e bukur.

Pra, si ndjehet bukur dikush, si e pëlqen veten dikush, si mund të jetë i kënaqur me vetveten? Pa e zgjatur pot ë jap përgjigje, vajzë. Duke pranuar veten ashtu siç është. Ka diçka në trupin e secilit që nuk është i kënaqur, por ndryshimi i trupit nuk është aq i lehtë, ndonjëherë edhe i pamundur. Ti humbet peshën , por nuk mund të shtosh aq lehtë gjatësinë tënde.

Këshilla ime për ty është të mos luash shumë me tiparet që mund të ndryshosh. Nuk ka fund për këtë. Ti fillon duke hapur flokët e tu, duke rralluar vetullat, duke kërkuar mënyra për t’i bërë buzët e tua të duken më të plota, etj. Ti gjithmonë shikon një defekt në veten tënde, përpiqesh ta rregullosh atë, pastaj lëviz në tjetrin. Ti tonifikon këmbët e tua dhe të pëlqen, syri yt zbret në kyçin e këmbës, ti thua, “Unë do të doja që ata të ishin pak më të hollë”. Ti hollon belin, nuk i gjen vithet e tua aq rrumbullake sa duhen.

Unë të thashë, nuk ka mbaruar.

Nëse vë re se ngelesh duke kontrolluar trupin tënd, ndalo dhe dëgjo veten tuaj. Pse po luan kaq shumë me të? Të të pëlqejë vetvetja apo t’u pëlqesh të tjerëve? Cili është rezultati?

Ulu ndonjëherë në një qoshe, shiko se kush vjen. Do të ketë disa prej tyre që të bëjnë përshtypje,të duken bukur. Nuk mund t’ju thuash gjë, por do të kesh një vështrim të ndryshëm për këta njerëz. Do të shohësh se ata kanë rrugën e tyre. Ata nuk duken sikur sapo kanë dalë nga një vitrinë apo tjetër nga një sallon flokësh. Ata ecin si ata vetë, jo si dikush që po përpiqen të duken. Ata nuk kanë të bëjnë me të tjerët, por për veten e tyre. Edhe defektet e njerëzve të tillë duken ndryshe. Ajo hundë e harkuar, ai trup i dobët, ato vithe të gjera, sytë që duken sikur do të dalin nga foletë e tyre, ato kyçet e shëndosha janë të denja për ta.

Është bukuri më vete të jesh i kënaqur. Quhet vetë-pranim, vetëbesim. Personi që e pranon veten ashtu siç është, nuk kërkon të meta në pamjen e tij dhe nuk i bën vend kërkuesit në jetën e tij.

Ndaj mbaj mend , vajza ime, pranoje trupin tënd, të jesh e kënaqur me çfarë të ka fal natyra,duaje madje edhe shenjat e të vrarave nga vogëlia, bija ime.